صدای جهانی ضد جنگ

ایران: مارک دیوید چپمن در هشتم دسامبر سال ۱۹۸۰ به مردی که تبدیل به«نماد صلح جهانی» شده بود، چهار گلوله شلیک کرد. چپمن این مرد را می‌ستود و حتی سه ساعت قبل از شلیک گلوله از او امضا گرفته بود. جان لنون، مردی از طبقه کارگر انگلیس که به گفته خودش همیشه ذهنیتی سیاسی داشته و علیه وضع موجود بوده است، در سال ۱۹۶۰ با پل مک کارتنی گروهی به‌نام «بیتلز» را بنیان گذاشت. رینگو استار و جرج هریسون(گیتاریست افسانه‌ای) نیز به لنون و مک کارتنی اضافه شده و دنیای موسیقی را به قبل و بعد از خود تقسیم کردند و با «بیتلز» به شهرتی افسانه‌ای رسیدند؛ هرچند تا قبل از جنگ ویتنام آنها ترانه‌هایی با مضامین عاشقانه می‌خواندند و لنون بعد از اینکه بیتلز را ترک کرد، از خاموشی خود در این دوران احساس شرمندگی کرد. او دیگر نتوانست مقابل اشتاین، مدیر تولید گروه بیتلز ساکت بماند که تأکید داشت درباره جنگ ویتنام چیزی نگویند. سپس اعضای گروه بیتلز در جواب به اشتاین گفتند؛ ما خواستار پایان جنگ و ترک بی‌تأخیر نظامیان امریکایی از ویتنام هستیم. این آغازی بود که لنون همانند یک رهبر سیاسی مردم را علیه جنگ ویتنام به خیابان‌ها کشاند و بعد از این دوره او تا آخرین لحظه عمرش صلح را با ترانه‌هایش هارمونیزه می‌کرد و برای تمام مردم دنیا می‌خواند. ترانه‌هایی که متأثر از مسائل حاد سیاسی زمانه‌اش بود. آهنگ «به صلح یک فرصت دهید»، به سرود جنبش ضد جنگ دهه ۷۰ بدل شد و در تظاهراتی در مقابل کاخ سفید حدود یک میلیون نفر یکصدا این ترانه را خواندند. لنون در ۱۹۷۰ با «یوکو اونو» که موسیقیدان و از مخالفان سرسخت جنگ ویتنام بود، ازدواج کرد. آن دو برای ماه عسل به هتل الیزابت مونترال رفتند و درحالی که موجی از رسانه‌ها آنان را محاصره کرده بودند، تابلوی بزرگی با عنوان بستر صلح (Bed Peace) را بالای سر خود نصب کردند و شعارهایی به حمایت از صلح و در مخالفت با جنگ به در و دیوار آویختند. لنون و اونو یک هفته تمام از اتاقشان بیرون نیامدند و این حرکتشان علاوه بر بازتاب جهانی، منجر به خلق ترانه تأثیرگذار«تصورکن» ( Imagine) شد که به مثابه امضای تفکر جان لنون بود.