طنز و طنزآفرینی هماره از جمله ژانرهای جذاب و بحثانگیز برای هجو و تسخر گفتمانهای غالب و فرادستی جوامع محسوب بوده است. طنزآفرینی و طنازیهای پرخاشگرانهی عبید زاکانی علیه گفتمان فرادستی جامعهی سدهی هشتم ایرانی پس از حمله مغول و حکومت ایلخانان در این میان برجستگی شاخصتری دارد. نگاهی گذرا به این عصر و دوره، از بسیاری از معایب و کجرفتاریهای در سطوح مختلف جامعه خبر میدهد و طنز و ابزارهای طنزآفرینی بستری برای هجو و تسخر و گاه اصلاح این زشتیها فراهم میآورد. حال، اگر سه گفتمان سیاسی، اخلاقی و مذهبی را از جمله گفتمانهای فرادستی تأثیرگذار در این سده محسوب کنیم، عبید لبهی تیز و برندهی زبان انتقادی، هجایی و پرخاشگرانهی خود را بر این گفتمانها میگشاید و برخی چهرههای شاخص این سه گفتمان و از آن جمله زاهدان سالوس و ریاکار، کوتهفکران و کوتهنگران مستبد فرهنگی و اشرافزادگان معتقد به اخلاق مختار را از رهگذر شگردهای طنازانهی خود و از جمله تجنیس، کنایه، وارونهگویی و نقیصهسازی از میان سایر شگردها، به باد انتقاد میگیرد و از اریکه قدرت به خاک ذلت مینشاند.
بیستوپنجمین نشست از مجموعه درسگفتارهایی دربارهی عبید زاکانی در روز چهارشنبه ۹ مرداد ساعت ۱۶:۳۰ به بررسی «طنازیهای بازیگوشانه ـ پرخاشگرانه عبید» اختصاص دارد که با حضور دکتر ابوالفضل حری در مرکز فرهنگی شهر کتاب واقع در خیابان شهید بهشتی، خیابان شهید احمد قصیر (بخارست)، نبش کوچه سوم برگزار میشود.