سحر سخن سایه

اعتماد: گاه می‌شود که شاعری همچون میناکاران هنرمند اصفهان و خاتم‌سازان چیره‌دست شیراز با واژه‌هایش سروده‌هایی بسراید ماندنی. همچون حافظ، حافظه تاریخی ما که در سور و سوگ، عزا و عروسی، مسجد و میخانه ورد زبان است.

گاه می‌شود که شاعری سد زمان و مکان را بشکند و ترجمان آرزوها و آمال مردمش شود.

«سایه» که سایه‌اش دراز باد و عمر باعزتش افزون، شاعری است که این موهبت نصیبش شده است که در زمان زندگی‌اش سروده‌هایش ورد زبان مردمش شود.

شاید چیرگی «سایه» به موسیقی و دستگاه‌های ایرانی و تبحرش در شعر کهن و ترجمانش از شادی‌ها و غم‌های ملتش او را چنین بر جایگاه رفیعی نشانده است. چه راحت سخن می‌گوید وقتی که می‌سراید:

ای عشق همه بهانه از توست

من خامشم این ترانه از توست

یا:

مژده بده، مژده بده یار پسندید مرا

سایه او گشتم و او برد به خورشید مرا

«سایه» از چشمه جاودانه عشق جرعه‌ای نوشیده است که اینچنین با سروده‌هایش خود را و ما را به سپهر آسمان سیر می‌دهد.

همیشه «سایه» غم مردم را داشته است، می‌توان با سروده و سیر و سیره او موافق یا مخالف بود، اما نمی‌توان نگرش مدرن و اجتماعی و زبان حال مردمش که در شعرهایش انعکاس یافته است را از یاد برد.

بی‌گمان سروده‌های او ماندنی است.

چه زیبا می‌سراید وقتی که غم و تنهایی‌اش را چنین می‌گوید:

در این سرای بی‌کسی، کسی به در نمی‌زند

به دشت پرملال ما، پرنده پر نمی‌زند

یکی ز شب گرفتگان چراغ برنمی‌کند

کسی به کوچه‌سار شب در سحر نمی‌زند

«سایه» عشق را باور دارد و ایمان دارد آنگاه که این فرشته رخ نماید، انسان و جهان شادان می‌شود.

«سایه» شعله امید در جانش فروزان است و به مادر ایران عشق می‌ورزد. چه زیبا می‌سراید وقتی که می‌گوید:

ایران، ای سرای امید

بر بامت سپیده دمید

ای ایران غمت مرساد

جاویدان شکوه تو باد

بی‌گمان در سینه گشاده شاعر میهن ما دلی می‌تپد که چنین می‌سراید:

سینه باید گشاده چون دریا

تا کند نغمه‌ای چو دریا ساز

نفسی طاقت آزموده چو موج

که رود صد ره و برآید باز

در کشاکش زمانه انسان‌هایی ماندگارند که به خویش وفادار باشند و به آرمان‌های مردمان‌شان و به امید و به صلح و به دوستی و به عشق و «سایه» چنین است. سایه پر مهر «سایه» گسترده، عمرش دراز باد.