پیشینهی بهرهگیری و اثرپذیری سخنوران پارسی از قرآن و حدیث به آغاز پیدایی شعر فارسی یعنی نیمههای سدهی سوم میرسد. با گذشت زمان و گسترش شعر فارسی، به ویژه پیوند آن با پارهای از پدیدههای فرهنگی که پیوند استوار و نزدیکی با قرآن و حدیث داشتند زمینهای فراهم آمد تا تجلی قرآن و حدیث در شعر فارسی گسترشی روزافزون یابد و سرانجام در سدههای هفتم و هشتم، به ویژه در مثنوی مولانا به اوج خود برسد. در آثار خواجو نیز اثرپذیری و اقتباس از قرآن کریم و احادیث نبوی بسیار چشمگیر است. تلمیح و اشاره به داستانها و قصص قرآنی نیز به فراوانی در آثار خواجو دیده میشود.
دهمین نشست از مجموعه درسگفتارهایی دربارهی خواجویکرمانی در روز چهارشنبه ۱۱ اسفند ساعت ۱۶:۳۰ به بررسی «تجلی قرآن در آثار خواجویکرمانی» اختصاص دارد که با سخنرانی دکتر محمدرضا موحدی (عضو هیات علمی پژوهشگاه علوم انسانی) در مرکز فرهنگی شهر کتاب واقع در خیابان شهید بهشتی، خیابان شهید احمد قصیر(بخارست)، نبش کوچه سوم برگزار میشود و ورود برای علاقهمندان آزاد است.