عبدالله کوثری ۶۶ ساله شد

ایسنا: این مترجم پیشکسوت در گفت‌وگو با خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با بیان این‌که امسال قصد دارد دنباله تراژدی‌های کهن یونان را ترجمه کند، گفت: قصد دارم گزیده‌ای از تراژدی اورپید را که متعلق به نسل سوم تراژدی‌های یونان است، ترجمه کنم.
او افزود: فضای کار اورپید متفاوت از آیسخولوس و حتا کارهای سوفوکل است؛ نوشته‌های اورپید امروزی‌تر و ‌انسانی‌تر هستند.
کوثری عنوان کرد: ‌ از اورپید ۱۸ اثر باقی مانده است که قصد دارم امسال گزیده‌ای از آثار او را که شامل هفت اثر می‌شود، انتخاب و ترجمه کنم که در واقع کار اصلی امسال من خواهد بود. همچنین ماهانه برای نشریاتی مانند بخارا‌، نگاه نو و... مقالاتی ترجمه خواهم کرد.
او همچنین درباره ترجمه رمان و ادبیات داستانی بخصوص آثار ادبی آمریکای لاتین گفت: به علت مشکلات و مسائل ممیزی، در یکی دو سال اخیر به سراغ ترجمه رمان‌ نرفتم و این روز‌ها هم قصد مشخصی درباره ترجمه رمان ندارم و قصدم این است که به تراژدی‌های کهن بپردازم. پرداختن به تراژدی‌های کهن از آرزوهای دیرینه من بوده و ترجمه تراژدی‌های عظیم یکی از کارهایی است که از مدت‌ها قبل و از دهه ۴۰ آرزو داشتم انجام دهم، بنابراین در این وضعیت و با توجه به استقبال خوب مخاطبان از ترجمه مجموعه آیسخولوس، مشتاق شدم که مجموعه‌ی اورپید را هم ترجمه کنم. ترجمه رمان‌های آمریکای لاتین کار درازمدتی است که در صورتی که وضعیت بهتر شود، آن را ادامه خواهم داد.
عبدالله کوثری که تا به حال بیش از ۶۰ اثر را به فارسی برگردانده، زاده‌ی ۲۲ آبان‌ماه سال ۱۳۲۵ در همدان است. او تعداد زیادی از آثار ادبیات آمریکای لاتین را از انگلیسی به فارسی ترجمه کرده است.
کوثری در همدان به مدرسه رفته و سپس در رشته‌ی اقتصاد دانشگاه ملی (دانشگاه شهید بهشتی اکنون) تحصیل کرده است. او در هنگام دانشجویی شعر‌هایش را در سبک نو و در هفته‌نامه‌ی خوشه به سردبیری احمد شاملو، و در ماهنامه‌ی نگین به سردبیری محمود عنایت منتشر می‌کرده است.
کوثری بعد از تحصیلات دانشگاهی به لندن رفته و بعد از بازگشت، به ترجمه‌ی آثار نویسندگان آمریکای لاتین روی آورده است. او بیش از ۵۰ کتاب در دو حوزه‌ی ادبیات و اقتصاد ترجمه کرده است.
این مترجم تا کنون جایزه‌هایی همچون جایزه‌ی «کتاب سال» و جایزه‌ی «روزی روزگاری» را دریافت کرده است.
از جمله آثار عبدالله کوثری به «پوست انداختن»، «خودم با دیگران»، «گرینگوی پیر» و «آئورا» نوشته‌ی کارلوس فوئنتس، «خوان رامون خیمنس» نوشته‌ی هاواردتی یانگ، «الکساندر نبسوک» نوشته‌ی جرالد پیروگ، «الکساندر پوشکین» نوشته‌ی جی تاماس شا، «مرگ در آند»، «گفت‌وگو در کاتدرال»، «جنگ آخرالزمان»، «چرا ادبیات؟»، «سور بز» و «عیش مدام: فلوبر و مادام بواری» نوشته‌ی ماریو بارگاس یوسا، «داستان‌های کوتاه آمریکای لاتین» و «ریشه‌های رومانتیسم» نوشته‌ی آیزایا برلین می‌توان اشاره کرد.